Samasthiti
Ξεκινάς, κινείς το σώμα και μετράς. Κάθε τόσο μετράς. Πέντε αναπνοές. Γεννιέσαι και μετράς. Ένα χρόνο, δύο… Περιμένεις. Το τέλος του πόνου. Το τέλος του χρόνου, του φόβου. Της ανασφάλειας, της καταπίεσης, της ασθένειας, της ανελευθερίας. Πέντε αναπνοές. Μία, δύο… Στην πέμπτη βγαίνω από τη δύσκολη θέση. Vinyasa και ξανά… Άλλη θέση. Μία, δύο… Στο τέλος της χρονιάς θα ξεκινήσω μια νέα, καλύτερη. Περιμένεις… Το τέλος του εγκλεισμού, της βίας, του ανέλπιστου, της απόγνωσης. Την πέμπτη αναπνοή. Από το ένα στο πέντε, στο οκτώ, στο δέκα, στο δεκαπέντε μια μηχανική επανάληψη. Αριθμοί φεύγουν κι έρχονται αδιάφοροι για το χρόνο που ανέλαβαν να τεμαχίσουν. Α μα είναι καιρός να πάψουν πια… Να πάψει πια ο νους. Όχι άλλες αναμονές. Καμία άλλη προβολή αυτού που πρόκειται να’ ρθει. Κανένα καινούριο με τα μάτια του παλιού. Το ένα θα γίνει αγάπη, το δύο; αυτοΐαση, το τρία; ευγνωμοσύνη… ναι. Όχι άλλοι κενοί αριθμοί. Τη θέση του καθενός θα πάρει αυτό που εσύ δημιουργείς εκ των έσω. Το λέει κι ο ποιητής. Την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις. Και το δικό του ποίημα ο καθένας το φτιάχνει. Και το μαθαίνει και το απαγγέλλει εντός κι είναι δική του η γιορτή, όχι εθνική, ούτε πρωτοχρονιάτικη. Χωρίς φανφάρες για ηρωισμούς, χωρίς δασκάλους να βαθμολογούν. Αγάπη, αυτοΐαση, ευγνωμοσύνη, ελευθερία, επίγνωση. Vinyasa και ξανά… Αγάπη, αυτοΐαση, ευγνωμοσύνη, ελευθερία, επίγνωση. Μέχρι τέλους, πάντα στο εδώ. Στο εδώ που γεννάς εσύ, όχι το κράτος, όχι η μπότα του μπάτσου, όχι το άδικο κι η απληστία. Ύστερα θα ξαπλώσεις πάνω στο στρώμα. Στην τελευταία ανάλαφρη εκπνοή θα ‘ρθει ο παππούς και το παιδί σου να σε πάρουν. Ο ένας θα σε φορτώσει στους ώμους, το άλλο θα σε πιάσει απ’ το χέρι. Θα ανεβείτε ξανά το μονοπάτι στο βουνό. Κι όλα γύρω θα έχουν ανθίσει μες στην παραζάλη και την αχλύ του μάταιου χρόνου…
Αγάπη, Αυτοΐαση, Ευγνωμοσύνη, Ελευθερία, Επίγνωση.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!